کابل (پژواک، ٢٦حوت ٩٥): شمارى از افراد به بعضى خانواده ها پول به شکل قرضه مى دهند و بعداً بالاى آنها کارهاى شاقه انجام مى دهند، که اين کار به اساس قانون کار، قاچاق انسان خوانده مى شود.
در برخى ولايات به شمول کابل، از سوى برخى افراد به بعضى خانواده ها پول داده مى شود تا آنها در بدل مزد کم در باغ ها، خانه ها، دکان ها و داش هاى خشت پزى کار کنند.
قرضداران و خانواده هاى شان، به قرض دهنده گرو شده اند و مقدار قرض شان با مرور زمان بلند مى شود.
بهره بردارى از کارگران در ساحه هاى غيرمنظم و يا هم غيرقانونى کار، نوع از قاچاق انسان است که مردم افغانستان نيز با ان روبرو اند. شرايط ناگوار، نبود کار و فقر مطلق باعث ان شده است که مردم قرضه بگيرند و به دام اسارت کارفرمايان خود مى افتند و در مقابل دستمزد کم سبب مى شود که کارگران نتواند قرضه را پرداخت کند به اين اساس خود مقروض و خانواده ان مجبور مى شوند که در خدمت قرض دهنده باشند.
گرچى چندين ارگان دولتى و غير دولتى افغانستان براى جلوگيرى اين پديده کار ميکنند اما جلوگيرى از نوع قاچاق انسان براى وقت زياد نياز دارد.
غلام صديق باشندۀ ولسوالى قره باغ ولايت کابل نيز شامل اين گروپ، افراد اسیب پذیر است.
موصوف پدر ٩ فرزند است که پسر بزرگش ١٤ سال سن دارد و تمام روز مصروف کارهاى شاقه با پدر خود مى باشد.
داستان و مشکلات غلام صديق:
اين شخص ٤٠ سال سن دارد، نشانه هاى زندگى مشقت بار در سيمايش نمايان است، رنگ دست و پاى و رويش از سختى ها سياه شده است.
نامبرده قبل از امدن به افغانستان در کشور پاکستان با فامليش زنده گى ميکرد و انجا نيز براى پيدا کردن لقمه نان براى خانوده اش در بخش هاى ساختمانى مشغول کارهاى طاقت فرسا بود.
تنها غلام صديق نيست که با اين مشکل روبرو است، بـسيارى از خانواده هاى که از کشورهاى همسايه چون پاکستان و ايران بر گشته اند، با چنين مشکلات دست و پنجه نرم ميکنند.
غلام صدیق که بيلچۀ خود را در بغل يک درخت ايستاد کرده بود، داستان مشکلات زندگى خود را به پژواک بيان کرد: “دو سال قبل در خانه روغن، بوره و آرد نداشتم، مريض داشتم، حيران بودم که چه کنم، به مالک اين باغ مراجعه کرده و از او قرض گرفتم.”
غلام صديق بعد از سکوت کوتاه افزود: “پول کم مى خواستم؛ اما صاحب باغ برايم پنجاه هزار افغانى داد؛ مشروط بر اينکه همراه با اطفال خود در باغش کار کنم.”
به اساس معلومات او، در اين مدت نتوانسته است که قرض مالک را باغ پس دهد، از همينرو وى و اطفالش، تمام روز در اين باغ ٤٠ جريبه کار مى کنند.
در اين باغ علاوه بر انگور؛ درخت هاى سيب، زردالو، آلوچه، شفتالو و درخت هاى ساير ميوه ها وجود دارد.
غلام صديق افزود: “مشکلات زياد اقتصادى دارم، نمى دانم که از اين قرض چه وقت خلاص خواهيم شد.”
به گفتۀ او، در بدل کار خود در اينجا، همه ساله يک بر چهار تمامى حاصلات باغ را مى گيرد.
او افزود که اين عايد، فقط براى پيش بردن زندگى روزمرۀ آنها کفايت مى کند.
به گفتۀ او، مردم زياد در باغ ها کار مى کنند و با سرنوشت وى مواجه شده اند.
ابراهيم ١٤ساله: ما هم خداى داريم!
ابراهيم که نوجوان است، اوايل هر صبح از پدر خود وقت تر به باغ مى آيد و در تاريکى شام، به خانۀ خود پس مى رود.
موصوف که در هواى سرد زمستان، لباس کهنه بر تن داشت، به پژواک گفت: “نه به مکتب مى روم و نه هم کدام بازى مى کنم، همه روزه از صبح تا شام با پدر خو در اين باغ کار مى کنم.”
ابراهيم که رنگ رويش زرد، کم وزن و چشمانش از وضعيت عادى بر آمده بود، افزود: “با چاى صبح فقط نان خشک مى خورم، از طرف چاشت گاهى گلپى و گاهى هم کچالو و پياوه مى خورم.”
ابراهيم علاوه کرد”اى کاش که پول مى داشتم، من و خواهرانم به مکتب مى رفتيم، اينقدر مشکلات نمى بود.”
موصوف که در جريان صبح کار کرده بود و خسته به نظر مى رسيد، گفت: “من نيز مى خواهم که ساعت تيرى کنم، لباس خوب بپوشم؛ اما شام که به خانه برميگردم، خسته هستم، يک لقمه نان مى خورم و خواب مى کنم.”
ابراهیم از صحبت بيشتر در اين مورد خود دارى کرد؛ اما فقط اين قدر گفت: “ما نيز خداوند داريم.”
نام هاى غلام صديق و ابراهيم که در فوق از آن يادآورى شد، مستعار است.
باغدار: من با اين خانواده ظلم نه، بلکه کمک کرده ام
حاجى جلال صاحب باغى است که غلام صديق و ابراهيم، براى ادا کردن قرض خود تمام روز درآن کار مى کنند.
او گفت: “اين خانواده دو سال قبل که در مشکل سخت قرار داشت، به من مراجعه کردند و خواستند که به آنها کار دهم، تا براى خود نفقه پيدا کنند، به آنها پول دادم و بعداً آنها را در باغ استخدام کردم.”
او افزود که مشکل خانواده اش با پول کم حل نمى شد، به آنها پنجاه هزار افغانى دادم و خانواده نيز تعهد کرد که در بدل آن، در باغ کار مى کنند.
حاجى جلال گفت: “با اين خانواده ظلم نه، بلکه نيکى کردم، اگر پول نمى دادم، تا حال با مشکلات زياد مواجه مى شدند.”
به گفتۀ او، هر وقت که اين خانواده توان ادا کردن قرض وى را پيدا کنند، حاضر است که کوچ آنها را در موتر خود به جاى دلخواه شان انتقال دهد.
کميسيون حقوق بشر: براى جلوگيرى اين پديده نياز به يک استراتيژى کامل و عملى ميباشد.
نجيب الله ببرکزى مسوول عمومى بخش اطفال کميسيون مستقل حقوق بشر افغانستان، به پژواک گفت که در اکثر مناطق کشور به شمول افغانستان، اطفال به کارهاى شاقه مصروف اند.
او افزود که در اکثر مناطق، ناظرين دارند و آنها در گزارش هاى خود گفته اند که اطفال مصروف کارها در داش هاى خشت پزى، شفاخانه ها، ورکشاپ ها، دکان ها و ساير مناطق مى باشند.
اما او افزود: “تاکنون گزارشى به دست ما نرسيده که بعضى خانواده ها و اطفال، در بدل قرض به کارهاى شاقه در باغ ها مصروف باشند؛ اما تحقيقات ما در اين راستا نيز انجام خواهد شد.”
ببرک زى گفت که در مورد کارهاى شاقه، علاوه بر وزارت کار و امور اجتماعى، به ساير نهادهاى مسوول نيز اطلاع داده است.
او از حکومت خواست که يک استراتيژى کامل و عملى جهت جلوگيرى از کارهاى شاقه براى اطفال ايجاد نمايد.
يونيسف: کارهاى شاقۀ اطفال را از تعليم محروم کرده است
عزيزالله فروتن سخنگوى ادارۀ مصوونيت اطفال ملل متحد(يونيسف) به پژواک گفت که اکثر اطفال به ويژه اطفالى که در باغ ها کار مى کنند، از تعليم محروم شده اند.
او افزود که اداره يونيسف براى همچو اطفال در قرا و قصبات سهولت هاى تعليمى را تهيه کرده است.
او گفت: “تاکنون اين برنامه براى ١٨ ولايت در نظر گرفته شده است؛ اما در نظر داريم که در سال آينده به ٢٠ ولايت گسترش داده شود.”
به اساس معلومات او، تاکنون در اين برنامه ١٣٠ هزار طفل که ٧٠ هزار آن دختر اند، شامل شده اند.
فروتن در پاسخ به يک پرسش گفت که در اکثر مناطق کابل مکاتب فعال است؛ اما اين برنامۀ يونيسف در کابل وجود ندارد.
او افزود که اگر وزارت معارف از آنها بخواهد، اين برنامه در کابل نيز آغاز خواهد شد.
وزارت عدليه: اجبار از نگاه قانون جرم است
امان الله رياضت سخنگوى وزارت عدليه، به پژواک گفت که در ١٢ سند تقنينى، بر جلوگيرى از کارهاى شاقه بر اطفال تاکيد شده است.
او گفت که به اساس اسناد مذکور، افرادى که اطفال را به کارهاى شاقه مجبور مى کنند، بايد تحت تعقيب عدلى گرفته شوند؛ اما او نگفت که تاکنون کسى تحت تعقيب عدلى گرفته شده است يا خير؟
به اساس قانون جزا، اگر يک تن اجباراً به کار کردن مجبور شود، اين کار جرم خوانده مى شود.
به اساس معلومات رياضت، به منظور مصوونيت حقوق اطفال، قانونى تحت نام حمايت اجتماعى نيز زير کار گرفته شده است.
کميسيون عالى مبارزه با قاچاق انسان: کار در بدل قرض قاچاق انسان است
مريم زرمتى عضو اين کميسيون به پژواک گفت که کار در بدل پول بر يک خانواده در باغ ها و ساير مناطق، قاچاق انسان شمرده مى شود.
به گفتۀ او، در تمامى قوانين نافذۀ افغانستان، قاچاق انسان جرم خوانده شده و عاملين آن، بايد مجازات شوند.
زرمتى افزود: “اگر کسى يک خانواده را بدون رضايت شان در باغ و ساير محلات در بدل قرض استخدام نمايد؛ اين کار نشانۀ آشکار قاچاق انسان است.”
او گفت که اکثر خانواده هاى فقير، به علت نبود کار به همچو کارها مجبور مى شوند، که اين کار قاچاق انسان است.
او تاکيد کرد که ارگان هاى ذيربط بايد در اين مورد به مردم آگاهى دهند؛ تا قاچاق انسانى به شکل آگاهانه و غيرآگاهانه صورت نگيرد.
زرمتى، در اين مورد کدام آمار ارايه نکرد که در افغانستان، به چه تعداد خانواده ها با قاچاق اسنان مواجه اند.
قابل ذکر است که اخيراً سطح قاچاق انسان در افغانستان بلند شده و آژانس خبرى پژواک تلاش مى کند که نمونه هاى آن را به مردم ارايه کند.
اين در حاليست که افغانها نه تنها در افغانستان بل در کشور هاى ديگر نيز مجبور به کارهاى شاقه و طاقت فرسا مى شوند اما در مقابل مزد کم بدست مى اورند، لت و کوب مى شوند و حتى و در بعضى حالات با ازار و اذيت جنسى نيز روبرو مى شوند.
تعدادى از افغان هاى که در اسارت قرض دهنده گان گير مانده اند مجبور مى شوند، براى دادن قرضه هاى شان، اولادهاى زيرسن خود را به کشور هاى همسايه چون ايران و پاکستان روان کنند که انجا به مشکلات زيادى مواجه مى شوند.
اين گزارش اينجا تمام شد اما صداى ابراهيم که گفته بود ما نيز خداى داريم، هنوز در گوش هاى پژواک طنين انداز است و منتظر جواب و عملکرد مسوولين حکومتى در اين رابطه ميباشد.
Visits: 9
تماس با ما
خبرنامه
ارسال گزارش
اپلیکیشن موبایل پژواک