ترینکوت (پژواک، ۱۷ حمل ۹۹): یک خانم ۷۰ ساله در ولایت ارزگان که در جنگ های روان، شوهر و سه بچۀ خود را از دست داده است، در انتظار صلح است و می گوید که با آمدن صلح، در زندگی خراب نواسه های یتيمش، تغییرات مثبت خواهد آمد.
این خانم بزرگسال ارزگانی با نام مستعار مریم، می گوید که شوهرش را در سال های اول جنگ های روان و سه بچۀ خود را در سال های اخیر این جنگها از دست داده و حالا مسئولیت سرپرستی چهار بیوه و ۲۵ یتیم را بر عهده دارد.
این زن، از یک ماه بيشتر بدینسو از اثر بیماری، در شفاخانه بستر بود؛ اما حالا از شفاخانه دوباره به خانۀ ویران خود برگشته است.
خانم مریم در قریۀ توره طرف غرب شهر ترینکوت ارزگان، در یک خانۀ کهنه که سه اتاق خرد دار، با سنوهای بیوه و یتیمان خود زندگی می کند.
وی که مریض بود، با بسیار مشکل از دروازه خانۀ خود بیرون شد و در پیش خانۀ خود در یک کوچۀ تنگ، با نواسه های خود، برای مصاحبه با پژواک نشست.
این خانم، افسانۀ زندگی خود را با گریه چنين بيان کرد:”شوهرم حدود ۳۰ سال پیش در دورۀ حکومت مجاهدین، در جنگ های ذات البینی کشته شد، سه بچه و یک دخترم ماندند که با بسیار دشواری ها آنها را کلان کردم.”
وی افزود:”سالها کالای مردم را می شستم، کلاه و دیگر چیزها را می دوختم و به مردم می فروختم.”
وی افزود که در آغاز به بچۀ کلان خود، بیوۀ مانده از کاکایش را به نکاح گرفت، وقتیکه سه اولاد وی پیدا شدند، زن دیگر گرفت و با جان محمد خان والی پیشین، به حیث محافظ وظیفه را شروع کرد.
به گفتۀ وی، چند سال از وظیفه بچۀ کلانش نگذشته بود که در یک حملۀ طالبان کشته شد، حالا از وی برای خانم یاد شده، دو بیوه و ۱۷ یتیم مانده اند.
خانم مریم گفت که بعد از چند مدت از کشته شدن پسرش نقیب الله، سیف الله پسر دوم وی که در پولیس وظیفه داشت؛ در یک حملۀ طالبان کشته شد.
موصوف علاه کرد که از سیف الله نیز پنج یتیم مانده اند و در یک خانه با بیوه ها و یتیمان بچۀ کلان سال وی بودوباش دارند.
بچۀ سوم و آخری وی که نبی الله نام داشت، زمانی با ماین جابجا شده از طرف طالبان برابر شد که موصوف، بر.jpg)
ای آوردن مواد سوخت به قریه رفته بود.
خانم یاد شده گفت که حالا برایش ۲۵ یتیم و چهار بیوه مانده و از دو سال گذشته، سرپرستی تمام خانه را به عهده دارد.
وی افزود:” جنگ نابود شود، این تمام از دست جنگ بود که امروز خانۀ ما پر از بیوه های جوان و یتیمان اند، کاش که در جنگ بچه های کلانها می مردند، حالا جنگ ختم بود.”
به گفتۀ وی، چشم به راه صلح است، اگر صلح در کشور می بود، در ضمن شوهرش، سه بچۀ خود را نيز از دست نمی داد و نه هم با اینطور بدبختی ها مواجه می شد.
خانم مریم، هنوز هم به صلح امیدواری دارد و می گوید اگر صلح شود، اقلاً یتيمان وی آیندۀ خوب خواهند داشت، به مکتب خواهند رفت و آموزش خواهند ديد.
وی افزود:” من هم در مراحل اخیر زندگی هستم، در فکر نواسه های یتیم خود هستم؛ اما اگر خداوند صلح بیاورد، پس آنها در آینده زندگی خوب و صلح آمیز خواهند داشت.”
به گفتۀ وی، زندگی اش حالا پر از مشکلات است، نواسه های موصوف تمام روز برای یک لقمه نان، در شهر می گردند؛ اما بیشتر اوقات دست خالی به خانه بر می گردند.
مریم گفت که سنوهای وی نیز بیشتر اوقات برای به دست آوردن کمک، به پیش اداره های کمک کننده می روند؛ اما تاهنوز هیچ کس با آنها کمک نکرده است.
وی منبع این ناچاری ها و مجبوری ها، جنگهای چهل سالۀ اخیر را در کشور دانست و گفت که مثل این، ده ها و هزارها خانم ديگر نیز بیوه شده و کودکان شان یتیم مانده اند.
وی گله کرد که بچه هایش در پولیس بودند؛ اما تاهنوز نه وثیقه آنها آماده شده و نه هم کسی با وی کمک کرده است.
یک نواسۀ خانم مریم که نامش سید نبی است، به پژواک گفت: ” میخواهم کلاۀ جدید و چپلی داشته باشم؛ اما کسی برایم نمی خرد.”
وی افزود که تمام وروز در شهر پشت خیرات می گردد؛ اما بیشتر اوقات کسی با وى کمک نمی کند.
محمد عظیم یک همسایۀ مریم نیز از وضعيت آنها ابراز نگرانی کرد و گفت که از مشاهده حالت آنها ناراحت می شود.
اما موصوف ابراز امیدواری کرد که اگر صلح در کشور آمد، پس در ضمن نواسه های مریم، در زندگی بیشتر افغان هاى زیان دیده، تغییر خواهد آمد.
این تنها، مریم نیست که در ترینکوت، سرپرستی چند بیوه و کودکان یتیم را به عهده دارد، بلکه در بیشتر مناطق این ولایت، ده ها خانواده هستند که سرپرستی شان به دست بیوه ها و یتیمانى است که مردان آنها در جنگ ها کشته شده اند.
Visits: 12
تماس با ما
خبرنامه
ارسال گزارش
اپلیکیشن موبایل پژواک