خانم پنجا ساله کندهاری: برای صلح خون پسر جوانم را به طالبان می بخشم

کندهار (پژواک، ۱۹ سرطان ۹۹): یک بیوه کندهاری که جنگ همه خوشی های زندگی اش را از او گرفته است، برای شنیدن مژده صلح لحظه شماری می کند و از طرف های درگیر می خواهد که جنگ را پایان دهند.

به گفته او، جنگ خانمانسوز جاری در کشور، چهار سال قبل پسر جوانش را از او گرفت، شوهرش به همین دلیل دچار بیماری قلبی شد و جان باخت و او برای بلند کردن بار سنگین زندگی بدون هیچ حمایتی تنها ماند.

این مادر حدود پنجا ساله (بی بی حلیمه) در مربوطات ناحیه سوم شهر کندهار، در یک منزل نیمه کاره با یک دختر بیوه، سه پسر یازده تا پانزده ساله، یک دختر دوشیزه و یک دختر هشت ساله زندگی می کند.

او در گفتگوی ویژه با آژانس خبری پژواک گفت که جنگ خوشی های او را ربوده است؛ چنانچه خوشی های سایر زنان افغان را از آنها گرفته است.

حلیمه که با ماشین خیاطی اش در کنار اولادهای خود نشسته بود، گفت، زمانی که پسر جوان و شوهرش زنده بودند، خانواده آنها محتاج کسی نبود، اما رویدادها ناگوار جنگ همه چیز را دگرگون ساخت.

او می گوید، پس از آن که نخست پسرش و بعد شوهرش را از دست داد، زندگی آنها غرق تاریکی­ها شد و اکنون به امید طلوع آفتاب صلح، روزها و شب های زندگی را سپری می­کند.

حلیمه که مشکلات و سختی­های زندگی وجودش را ناتوان ساخته است، می افزاید که پسر جوانش حدود چهار سال پیش در انفجار ماینی جان باخت و این چراغ امید زندگی اش برای ابد خاموش شد.

او می گوید:«پسرم در ولسوالی شوراوک در صفوف پولیس سرحدی ایفای وظیفه می کرد، مصروف وظیفه خود بود که در انفجاری با چهار تن از همکاران خود شهید شد.»

این بیوه می افزاید که مرگ پسر جوانش، همه اعضای خانواده اش را به حدی درد داد که پدر سالخورده او دچار بیماری قلبی شد.

حلیمه می گوید که شوهرش در شهر کندهار سماوار داشت و با آن که وضعیت صحی او روز به روز خرابتر میشد، از دست مجبوری به کارش ادامه می داد تا که سال گذشته قلب او پشت پسر جوانی مرگش ایستاد شد و جان داد.

به گفته او، با مرگ شوهرش، بیشتر تنها شد و زندگی مانند دست شکسته به گردن او افتید.

او می افزاید، نزدیک بود که این غم های سنگین او را بشکناند، اما همت اش را از دست نداد، به مسئولیت های خود در قبال اولادهای یتیم اش متوجه شد و به بار سنگین زندگی شانه داد.

به گفته او، چون چاره دیگری نداشت، برای سیر کردن شکم اولادهای خود کار خیاطی را در منزل اش آغاز کرد و تا حال این اقدام او وسیله پیدا کردن لقمه نانی برای خانواده اش شده است.

حلیمه افزود: « بسیار مشکل است که مرد در خانه نباشد، من برای اولادهایم هم خود را مادر ساخته ام و هم پدر، هم کار خانه را می کنم، هم برای خرید به بازرا می روم و هم کارهای دیگری که نیاز است انجام می دهم.»

او می گوید که سه پسر پانزده ساله، سیزده ساله و یازده ساله اش، با مستری، نجار و یک خیاط شاگردی می کنند و به هر کدام آنها، در هر هفته صد، صد افغانی می دهد.

در همین حال بغض گلوی حلیمه را گرفت، اشک از چشمانش جاری شد و گفت که صد افغانی در یک هفته هیچ دردی آنها را دوا کرده نمی تواند، اما هدف او از این کار این است که اولادهایش کسب و کار را یاد گیرند.

او خاطر نشان کرد که اولادهای او در کنار یاد گرفتن کسب و کار به مکتب هم می روند و آرزوهای زیاد زندگی او با درس خواندن اولادهای شان گره خورده است.

این بیوه می گوید که بزرگترین آرزوی زندگی وی این است که اولادهای او در فضای صلح و امن دوره های تعلیم و تحصیل را به پایان برسانند و زندگی آنها مانند زنده گی مادرش قربانی جنگ و ناامنی نشود.

 این مادر، از طرف های جنگ در افغانستان می خواهد که برای میلیون های انسان دردیده و رنج کشیده کشور، جنگ را متوقف و صلح کنند.

حلیمه می گوید، می داند که طالبان پسر جوانش را کشته اند، اما حاضر است که در بدل تامین صلح در کشور خون پسر جوانش را به طالبان ببخشد.

او می افزاید که صلح برای او ارزش و اهمیت بسیار بالا و اضافه تر از نان و آب دارد؛ زیرا جنگ زندگی خانواده او را به سرحد تباهی رسانده است و او بیشتر از همه زیان ادامه جنگ را می داند.

حلیمه می گوید:«در این دردها و مصیبت های فروان زندگی، امید به صلح را در قلب ام زنده نگهداشته ام، شب و روز را برای تعلیم و تربیه اولادهایم بالای خود یکی ساخته ام و امید دارم که یک روز صلح به کشور ما می آید و اولادهایم با میلیون ها اولاد دیگر این وطن در صلح زندگی خواهند کرد.»

او می گوید، در پنج وقت نماز دعا می کند که دیگر هیچ مادری اولادهای شان که توته های قلب برای مادران می باشند، در جنگ از دست ندهند و تمام مردم افغانستان در صلح و امن زندگی کنند.

این مادر بیوه گفت که تلاش های اخیر برای صلح او را برای تامین صلح در کشور امیدوار ساخته است و به همین دلیل و امید این که مژده صلح را بشنوند، در این اواخر خبرها را از طریق رادیو تعقیب می کند

اما او خاطر نشان کرد که تاخیر در روند صلح برخی اوقات او را ناامید می سازد.

او به طرف های درگیر جنگ می گوید که از تشنه گی و آرزوهای مردم دردیده کشور برای صلح آگاه شوند و اگر رحم اندکی در دل داشته باشند، خواسته های شخصی شان بگذرند و برای همیش جنگ را متوقف کنند.

در ماه حوت سال گذشته توافقنامه صلح میان نماینده گان طالبان و ایالات متحده امریکا در قطر امضا شد.

قرار است به اساس این توافقنامه، حکومت افغانستان پنج هزار زندانی طالبان و طالبان یک هزار زندانی حکومت را رها کنند و با رهایی این زندانیان گفتگوهای بین الافغانی صلح نیز آغاز شود.

بر بیناد گزارش­ها، حکومت تا حال حدود ۳۱۰۰ زندانی طالبان و طالبان بیش از ۵۵۰ زندانی حکومت را آزاد کرده اند.

Visits: 10