با وجود اینکه جنگ وحشتناک و ظاهرا پایان ناپذیر آنها را احاطه کرده است، هنوز مردم شجاعی وجود دارند که هر روز در حال آوردن صلح در سراسر افغانستان هستند. ملل متحد تمام توانش را به خرج می دهد تا به فرد فرد کسانی که برای صلح کار می کنند، گوش کند. در واقع ملل متحد به اینها به عنوان نمادی از امید می بیند که راه را برای تغییر روشن می کنند.

چند هفته قبل زنان از چندین ولایت شرقی گرد هم آمدند و تصمیم گرفتند تا هیئتی را از میان خودشان برای دیدار با طالبان به هدف یافتن راهی برای پایان دادن به خشونت های محلی، بفرستند. برای آنها اتخاد این تصمیم آسان نبود. این زنان که از جنگ در مناطق شان آسیب دیده اند به تنهایی وارد عمل نشده اند. آنها بخشی از اجتماع بزرگتر شامل مردان خانواده، رهبران مذهبی و حتی اطفال می باشند. زنان دلیر کنر نه تنها شجاعت باورنکردنی را از خود نشان دادند بلکه همه آنها به من این مسئله را یاداوری می کنند که برای هر فرد امکان پذیر است تا در مقابل سختی ها از طریق صحبت در مورد آن و تاکید بر صلح حتی در سخت ترین شرایط، ایستادگی کند.

ما در ملل متحد ماموریتی داریم تا به افغان ها برای یافتن راه حل برای درگیری هایشان کمک کنیم. با توجه به توضیحاتی که در پروسه صلح از ولایت به ولایت و از ولسوالی به ولسوالی آمده است در آینده هر صلح باید جامع باشد. در افغانستان نمونه های کوچکی وجود دارد که نمایانگر نگرشی جامعه باشد، موضوعی که برای صلح پایدار در افغانستان ضروری است.

شباهت کار قالین افغانی به خوبی می تواند این پروسه را توضیح دهد. چرا؟ صلح همیشه باید یک مولفه اجتماعی داشته باشد، پیوندی از ساختار اجتماعی که با جنگ ویران شده است. به ویژه زنان افغان بافندگان عالی صلح هستند. من از گفتگوها و مشاهدات خود می توانم بگویم که زنان و مردان هر دو بر تغییرات مثبت برای توانمندسازی فعالین صلح، افزایش همبستگی و تاثیر برداشتی که همه ما از صلح داریم، تاثیر گذار هستند. این اجتماع افغان های بافنده نیرویی برای آوردن صلح در سراسر کشور ایجاد خواهد کرد.

از نظر من، مهم است که از تمام کارهایی که برای صلح انجام می شود از کنر در شرق تا هرات در غرب آگاهی داشته باشیم. به عنوان مثال، در جلسه اخیر، داکتر حبیبه سرابی، معاون شورای عالی صلح افغانستان، ۳۶ تن از خانمها را از ۳ ولایت گردهم آوردند. ابتکارات فردی نشان دهنده اراده خلاقانه تمامی شرکت کنندگان، بشمول یک خانم قندهاری است که در مورد اینکه چگونه توانست از طریق گفتگو و بحث “اذهان ۶۰ تن را در مدت ۶۰ روز” تغییر دهد، توضیح داد. او به یاد دارد یک تن از بزرگان محلی که به گفته های وی در اوایل به قهر عکس العمل نشان داده بود، بالاخره او را به خانه خویش دعوت نمود تا با دخترانش در مورد صلح صحبت کند.

این نوعی از کارهای اختصاصی است که ایجاب می نماید تا مردان و زنان هر دو یک اجماع اجتماعی را ایجاد نمایند که نه تنها منجر به توافق سیاسی شود بلکه پس از توافق به دست آمده، بنیادی را برای زندگی صلح آمیز فراهم نماید.

برای تشویق فعالیت های صلح آمیز عاری از خشونت میتوان کار های بیشتری در ساحه انجام داد و پیامی را که رهبران جامعه انتقال میدهند، تقویت نمود.

بسیاری از افغانهایی که به آنها گوش می دهم، خواستار پایان دادن به خشونت و تخریب بیشتر ساختار اجتماعی اند.داستانهای آنها که با هم ترکیب شده اند، به من امید می بخشد که در ماه های آینده، بیشتر افغان ها در سطح بنیادی با هم کار کنند تا سطح اعتماد را بلند برده و آشتی را تقویت بخشند.

من معتقدم که این از جمله شیوه های غالبا غیر قابل مشاهده و متنوع شجاعت و تعهد است که افغان ها می توانند توسط آن تاریخ خود را شکل دهند.

هر بار که یک مرد یا زن برای صلح ایستادگی می کند و سخاوتمندانه عمل می کند تا صلح را به عنوان یک هدیه برای دیگران به ارمغان بیاورد، رشته ای جدید از امید را برای همه ما ایجاد می کند.

افغانستان به عنوان یک ملت از بسیاری از رشته های کوچک و درخشان که با دقت کنار یکدیگرقرار گرفته اند و با هم بافته شده اند، می تواند یک آینده با ثبات، باز و صلح آمیز داشته باشد.

يادداشت: این مقاله بيانگر نظر نویسنده است، پژواک در قبال آن مسووليتى ندارد.

Visits: 1