تاریخ پرافتخار افغانستان، همواره گواه این بوده که مردم این سرزمین، هیچگاهی در برابر تجاوزات  و مداخلات خصمانه کشورهای بیرونی آرام ننشسته، با فداکاری ها و از دست دادن جان شیرین شان از میهن و شعایر دینی خویش دفاع نموده، رسالت دینی و میهنی شان را در هر مقطع زمانی انجام داده، در فرجام متجاوزین و حامیان داخلی شان را به زانو درآورده و شکست داده اند.

جا دارد به بهانه سی ونهمین سال روز قیام شهروندان کابل در برابر تجاوز قشون سرخ شوروی سابق، که مصادف است با سوم حوت ٣٥٨ هجری خورشیدی، جهت معلومات بیشتر خوانندگان گرامی، چند سطری  بر بنیاد گفته های گواهان آن رویداد بنویسم.  درست، دو ماه از تجاوز مسلحانه و غیر مؤجه قشون سرخ شوروی وقت به افغانستان گذشته بود، که در ماه حوت ١٣٥٨ هجری خورشیدی، شماری از شهروندان آگاه کابل در نقاط مختلف شهر، خودجوش و با احساس گرم وطن دوستی و انگیزه قوی، با پخش شب نامه ها و گردهمایی های مخفیانه در منازل، مساجد و تکایای  کابل، مردم را بسیج و آماده قیام برعلیه نظام حاکم کمونیستی و عساکر قشون متجاوز شوروی نمودند. شب سوم حوت سال ١٣٥٨ هجری خورشیدی بود، که شهروندان کابل با توجه به محرومیت های اقتصادی و سیاسی شان، با دست خالی؛ اما با ارادۀ قوی با برآمدن به بام ها، کوچه ها و سرک های عمومی، همه یکجا با به دست گرفتن پرچم سبز مزین با کلمه الله اکبر، فریاد الله اکبر، شعار های آزادی خواهی را سر داده، نفرت و انزجار شدید شان را از  تجاوز مسلحانه قشون ١٢٠ هزار نفری شوروی وقت، مجهز با مدرن ترین تشکیلات نظامی روز، اعم از تانک ها، طیاره های نظامی و اکمالاتی و سایر تجهيزات جنگى به افغانستان و حامیان داخلی ( احزاب خلق و پرچم) و نظام دست نشانده آن، آغاز و ابراز نمودند. قیام کنندگان با روحیه و انگیزی عالی و پر از انرژی، در نخستین عملکرد شان ، شماری از ماموریت های پولیس را به ویژه در مربوطات ناحیه اول شهر کابل تصرف و نظامیان آنرا خلع سلاح نمودند.

فرداى آن شب، همچنان مردم  به سرک ها ریختند و به گونۀ احتجاج، چندین فاحشه خانه (سانه) را در مربوطات ناحیه اول و دوم شهر کابل، آتش زدند و به قیام و اعتراضات آزادی خواهی شان در بیشتر نقاط کابل ادامه دادند؛ اما این قیام دسته جمعی شهروندان کابل، برای رژیم حاکم وقت و قشون سرخ شوروی قابل تحمل نبود. نظام حاکم تمام نیروی نظامی خود را در تبانی با عساکر و بردیم های قشون سرخ متجاوز شوروی،  به جاده های مزدحم کابل  جا به جا نموده، سپس با نهایت بیرحمی قیام کنندگان را با شلیک گلوله ها از زمین و توسط هلیکوپترها از آسمان، شهید و یا مجروح نمودند و شمار زیادی از قیام کنندگان را بازداشت و به زندان ها افگندند؛ تا اینکه مانع پیشرفت این قیام کنندگان عدالت خواه در کشور شدند.

به گفته آگاهان امور، قیام سوم حوت شهروندان کابل؛ در واقع دو پیام بر زمامداران نظام کمونستی وقت داشت. نخست اینکه آنان با هرقدر ظلمی که  می توانند بالای مردم  انجام دهند؛ اما به آسانی نمی توانند افغانستان را تحت کنترول خود بیاورند و یا ذهنیت و انگیزه وطندوستی و دین گرایی شان را از بین ببرند. پیام دومی اینکه قیام کنندگان ثابت نمودند، که هیچ نظام استبدادی که خلاف عقاید، آزادی ها و سنن پسندیدۀ مردم باشد، نمی تواند بالای مردم تحمیل کند. باید نظام ها بر بنیاد خواسته ها و اراده مردم افغانستان شکل بگیرد.  

همان بود، که قیام های مسلحانه مردم  آزاده افغانستان اعم از مرد و زن در هر کنج و کنار کشور، برعلیه نظام کمونیستی حاکم و قشون سرخ متجاوز، بیشتر از پیش اوج گرفت و فعالیت های احزاب و گروه های جهادی و ضد کمونیستی در هر نقطه کشور تقویت و گسترده ترگردید. با آنکه مردم بر اثر این قیام ها و از خودگذری ها تلفات جانی و مالی زیادی را متحمل و مجبور به مهاجرت به کشور های بیرونی شدند؛ اما به اجانب متجاوز سر تعظیم خم نکرده و نظام مستبد کمونیستی و اشغال قشون سرخ  را نپذیرفتند. سر انجام مردم افغانستان با جانبازی های میلیونی شان، پس از ده سال مبارزه نظامی و سیاسی مشروع، توانستند قشون سرخ روس را از کشور شان بیرون کنند و سرزمین شان را از دست بیگانه ها و حامیان دست نشاندۀ شان آزاد نمایند.  

يادداشت: این مقاله بيانگر نظر نویسنده است، پژواک در قبال آن مسووليتى ندارد.

Visits: 12